Op glad ijs

Over welk glijmiddel je het best koopt. Daar waren we in de winkel over bezig tegen elkaar. Mijn collega en ik. Nu moeten jullie weten, ik werk in een broodjeszaak en niet in een erotheek. Het werd even doodstil onder de aanwezige klanten en daarna werd er hartelijk gelachen. Vlug werd er rondgekeken en heel de ruimte afgescand met onze arendsogen: Zitten er kinderen? Zitten er zuurpruimen? Bij mij komt het besef soms redelijk laat dat ik er misschien weer iets heb uitgefloept dat aanstoot kan geven aan één of andere toevallige aanwezige. Gelukkig was dat niet zo. Maar ik wil het wel even hebben over het onderwerp censuur. De meeste “normale” mensen hebben een filter, een hele goede. Die weten wat ze het best zeggen, op welke moment en tegen wie. Zo zijn we opgevoed. Ik zelf ben ook redelijk doorsnee opgevoed, dus weet ik ook wat de maatschappij […]

Continue Reading

Let it go

De meest moelijke dingen in het leven bestaan uit loslaten. Elk verhaal dat mij ter oren komt , heeft er wel iets mee te maken. “Laat het los” Zei de herfst en alle blaadjes begonnen te vallen, behalve één blaadje. Dit blaadje was bang en hield zich zo goed en kwaad het kon vast aan de steeds roodbruiner kleurende beukenhaag. “ Ik weet niet hoe ik moet vallen en waar ik zal neerkomen.” De andere blaadjes lachten er mee. Op een ochtend waren ze nog met twee. Het bange blaadje riep angstig. “Ik ben bang, ik durf me niet laten vallen.” Het andere blaadje zei: “Je moet niet bang zijn. Je moet durven loslaten en je laten meevoeren door de wind.” Uiteindelijk liet het blaadje zich los. Het voelde de wind en buitelde door de lucht om uiteindelijk neer te dwarrelen op het zachte gras. Wat een verademing! Dit is […]

Continue Reading

Waakstand

“ Zelden wil iemand het toegeven: ik kan het niet meer. Ik ben opgebrand. Uitgevlamd.” Het is zaterdagochtend en ik heb net een column uit het magazine van de weekendkrant achter de kiezen. De auteur heeft het niet zozeer over het fenomeen burn-out. Het gaat over een reactie van hemzelf op een eerder artikel uit hetzelfde dagblad. Die éne zin, die dan ook werd gehighlight om aandacht te trekken, heeft dan wel zijn werk gedaan. Mensen zijn vooral geneigd om als ze bladeren en rondkijken, nét die dingen op te pikken , die voor hen op dat moment in hun gedachtenwereld extra aandacht krijgen. Het is een deel van een verwerkingsproces van innerlijke strijd en het onbewust onderzoeken van onderliggende hersenspinsels. Bij mij gaat het de laatste weken dan vooral over het thema “opgebrand zijn”. Ik vond het concept burn-out altijd al heel interessant, maar nét niet interessant genoeg om […]

Continue Reading

Gedeelde smart…

Als kind leer je op een bepaald moment het verschil tussen realiteit en fantasie. Vanaf dan ben je als je liegt ‘slecht bezig’. Ouders en leerkrachten doen hun best om ons van jongs af aan te leren altijd eerlijk te zijn. Ze vragen je volcontinu elke keer je onbedaarlijk huilt, van baby tot kleuter: “Wat scheelt er? Wat is er? Wat zie je?” Kort daarna leren ze jou om toch niet in alle situaties even eerlijk te zijn. Als je als kleuter op straat gewoon nog maar alles wat je benoemt moet censureren, zou je voor minder in stilte conversaties aangaan met jezelf. Je mag niet wijzen (“Wijs niet zo naar de mensen!”), je mag niet zeggen : “Die meneer is dik hè mama.” (Wat moeten ze wel niet denken?). Het wordt evenmin aangeraden om aan een volle tafel te verkondigen dat je buikpijn hebt en waarschijnlijk flink naar het […]

Continue Reading

Want ik ben het waard

Gas terug nemen, als het moet zelfs op de rem gaan staan. Waarom? Om een botsing te vermijden. Ons hoofd loopt over van de taken en (sociale) verplichtingen. Ik weet niet hoe het er in andere mensen hun hersenpan aan toe gaat, maar bij mij is het vaak een heksenketel. Het lijken er net solden bij Ikea. Iedereen loopt er kris kras door mekaar. Moeders raken hun kinderen kwijt. Jonggehuwden maken scheidingsplannen tegen de tijd dat ze de kassa bereikt hebben. In mijn geval is het dan vaak ook nog uitgeput in de zelfbedieningsrayon toekomen en merken dat de persoon voor mij net het laatste knutselpakket heeft ingeladen. Ik heb drie agenda’s en ik slaag er nog steeds in dingen te vergeten. Ik heb thuis een magneet hangen met als opschrift: “we kunnen er niet allebei verzorgd uitzien, het is het huis of ik”. Wel, er was een tijd dat […]

Continue Reading

Over leegte en liefde: In mijn hoofd…

Ik schreef al vaak over de liefde. Over hoe ze als rode draad door mijn leven loopt. Over hoe ze als lijm mijn brokstukken samenhoudt of hoe ze als solvent alle zekerheden oplost. “Ik denk, dus ik ben.” Voor mij is het vaak geweest: “Amo ergo sum. Ik heb lief, dus ik ben.” of beter: “ik denk dat ik liefheb, dus ik ben een beetje.” Ik zit momenteel op de trein. Het is een mooie winterdag, de zon staat nog niet hoog. Ze zal niet lang aan de hemel prijken en snel weer zakken om de horizon alle tinten roze te schilderen. Dit word ik nooit beu. De schoonheid en gecompliceerde eenvoud van een zonsondergang, dat is voedsel voor mijn ziel. Net als het koppeltje dat half in slaap op de trein zit, hun hoofden tegen elkaar. Zij met gesloten ogen, hij die zijn ogen af en toe opent en […]

Continue Reading